حیدرپور در «چهارمین همایش ملی میراث‌زبانی» بیان‌کرد:
بی‌شک ما ایرانیان هویت ملی خود را مدیون زبان فارسی هستیم
عضو هیأت علمی پژوهشکدۀ زبان‌شناسی، کتیبه‌ها و متون گفت: بی‌شک ما ایرانیان هویت ملی خود را مدیون زبان فارسی هستیم و زبان فارسی ماندگاری خود را تا حدود زیادی مدیون شاهنامۀ فردوسی است.
به گزارش روابط‌عمومی پژوهشگاه میراث‌فرهنگی و گردشگری، آزاده حیدرپور عضو هیات علمی پژوهشکدۀ زبان‌شناسی، کتیبه‌ها و متون این مطلب را 2 اسفند 1401در«چهارمین همایش ملی میراث‌زبانی» مطرح کرد و با تشریح نقش فردوسی در ماندگاری زبان فارسی افزود: شاهنامۀ فردوسی، کتاب داستان‌های اساطیری، متون کهن، آداب و رسوم و سنت‌های نیاکان ما ایرانیان است.
او تصریح‌کرد: اگر فردوسی در تاریخ ایران سر بر نمی‌آورد و شاهنامه را نمی‌سرود، ایرانیان، امروزه نه تنها به زبان شیرین فارسی سخن نمی‌گفتند که بسیاری از داستان‌ها و متون کهن و آیین‌های باستانی آنان که فرهنگ با شکوه ایران‌زمین را تشکیل می‌دهد به فراموشی سپرده می‌شد.
حیدرپور با بیان‌اینکه حکیم ابوالقاسم فردوسی به روایتی سی سال و به روایتی دیگر سی و سه سال از عمر گرانمایۀ خود را صرف نگارش شاهنامه کرد افزود: بی‌شک ما ایرانیان هویت ملی خود را مدیون زبان فارسی هستیم و زبان فارسی ماندگاری خود را تا حدود زیادی مدیون شاهنامۀ فردوسی است.
او خاطرنشان‌کرد: فردوسی با نگارش شاهنامه، تاریخ، فرهنگ و زبان با شکوه پارسی را برای تمام ایرانیان زنده نگه‌داشت.
عضو هیات علمی پژوهشکدۀ زبان‌شناسی، کتیبه‌ها و متون افزود: دستاورد بزرگ فردوسی تاثیر شگرفی بر کل ادبیات جهان گذاشته است؛ هیچ کتابی در ادبیات ایران‌زمین و حتی در ادبیات جهان وجود ندارد که توانسته باشد مانند شاهنامۀ فردوسی در سرنوشت و تاریخ یک ملت این همه تغییر ایجاد کرده‌باشد.
او، شاهنامۀ فردوسی را یکی از پرمایه‌ترین گنجینه‌های زبان فارسی، از نظر دربرداشتن لغات و اصطلاحات ادبی دانست که بی شک از این منظر بزرگترین و نخستین کتابی است که پاسدار کلمات درست و زیبای زبان فارسی بوده و با پذیرش انبوه این کلمات در سینۀ فراح خود، آنها را با صحت و امانت به نسل‌های بعدی واگذار کرده‌است.
حیدرپور در پایان گفت: بی‌گمان هیچ کسی به اندازۀ خود فردوسی نمی‌تواند دستاورد عمر گرانمایۀ خویش را توصیف کند که می فرماید :نمیرم از این پس که من زنده‌ام / که تخم سخن را پراکنده‌ام
